ما۲۴نفر

اسلام در فرانسه بعد از حملات پاریس^[1]

سال 2015 که با چند حمله تروریستی برای مردم فرانسه همراه بود، به پایان رسید. بعضی از این حملات در نوع خود در تاریخ معاصر فرانسه بی‌سابقه بوده است. بعدازاین حملات، جامعه فرانسه به دنبال پاسخ به این سؤالات است: علل این حملات شدید تروریستی چه بوده است؟ عوامل اجرای این حملات چه کسانی بوده‌اند؟ در میان این پرسش‌ها و با توجه به فضای رادیکالیِ غرب آسیا و تولد گروهی تروریستی به نام داعش، حضور مسلمانان در کشورهای اروپایی هم به مسئله‌ای مهم تبدیل شده است. ما در این مقاله به موضوع خواهیم پرداخت:

فرانسه بیشترین تعداد مسلمانان را در قاره اروپا (به‌استثنای روسیه) داراست؛ حدود 6 میلیون مسلمان که ازنظر تعداد دومین مذهب این کشور به شمار می‌رود؛ اما مهم‌ترین نکته این است که اکثریت این افراد (مسلمانان) از طبقه جوان و فعال این کشور هستند. تاریخچه حضور این تعداد مسلمان در فرانسه برمی‌گردد به پایان جنگ جهانی دوم که صدها هزار کارگر از کشورهای مراکش، ترکیه و کشورهای آفریقایی برای کمک به بازسازی فرانسه وارد این کشور شدند. این افراد در این کشور ماندند و نسل جدیدی از شهروندان این کشور را به وجود آوردند. هم‌اکنون 2500 مسجد در فرانسه به دست مسلمانان ساخته ‌شده است.

نهادینه شدن اسلام در فرانسه به موضوع اصلیِ در حال حاضر این کشور تبدیل شده است و بسیاری از سیاست‌مداران و رسانه‌ها این موضوع را در اولویت مباحث خود قرار داده‌اند. مسلمانان فرانسوی علاوه بر اینکه فاقد اعتبار میان مسلمانان دیگر هستند، با دولت فرانسه هم (به علت قصد دولت به ایجاد "اسلام فرانسوی") رابطه خوبی ندارند. این دوگانگی میان حکومت و ارتباطش با مسلمانان قبل از این حملات هم وجود داشت. یکی از پژوهشگران^[2] در ژوئن 2015 اعلام کرد که فرانسه قصد دارد مسلمانان فرانسه را تحت شورای مسلمانان این کشور^[3] و با همکاری الجزایر، مراکش و ترکیه سازمان‌دهی کند. شاید بتوان گفت که علت ایجاد اسلام فرانسوی، نبودن یک‌صدای واحد در میان مسلمانان بود. حتی بعد از حملات شارلی ابدو، دولت تصمیم گرفت انجمنی برای گفتگو ایجاد کند. ایجاد این انجمن باوجود سکولار بودن دولت فرانسه، گامی مثبت به‌حساب می‌آید؛ زیرا برای اولین بار این اجازه به مسلمانان داده می‌شود که گفتگویی آرام میان خود و دیگر مقامات داشته باشند. این انجمن سالی دو بار با نماینده نخست‌وزیر دیدار کرده و چند برنامه (مانند ساخت مساجد، آموزش، نظارت بر تأمین گوشت حلال و سازمان حج) را در این کشور انجام می‌دهند.

یکی دیگر از عوامل کلیدی در تکامل وضعیت سیاسی فرانسه و دیگر کشورهای اروپایی مسئله انتخابات است. جایگاه اسلام در جوامع اروپایی و مسئله مهاجران به موضوع مهم مناظره‌های سیاسی تبدیل ‌شده است. این موضوعات در اندیشه سکولاریسم منجر به رشد نوعی از اسلام هراسی می‌شود. بعد از حوادث 13 نوامبر پیشنهاد‌هایی همچون محرومیت ملی، کنترل مساجد و توقف پذیرش مهاجران شدت گرفته است.

به‌هرحال، پس از 13 نوامبر وضعیت جامعه مسلمانانِ فرانسه تغییر محسوسی داشته است که این تغییر در حال افزایش است. جامعه مسلمانان این کشور، بازسازی تدریجی خود را خارج از الگوهای سنتی ادامه خواهد داد. این تغییر باعث ایجاد نسل جدیدی از مسلمانان خواهد شد که هم‌پیمان هیچ کشور خارجی به‌جز مردم فرانسه نخواهد بود.

زمان نزدیک شدن ایالات‌متحده و کره شمالی^[4]

درحالی‌که ایالات‌متحده روابط خود را با کوبا عادی کرده، با ایران وارد توافق هسته‌ای شده است و میانمار نیز در حال برگزاری انتخابات دموکراتیک می‌باشد و این منجر به انتقال صلح‌آمیز قدرت در این کشور خواهد شد، تنها کره شمالی یک کشور منفور و جدا از سایر کشورهای جهان باقی‌مانده است. راهبرد فعلی ایالات‌متحده، در قبال کره شمالی مبنی بر این‌که قبل از مذاکرات، خلع سلاح هسته‌ای باید انجام پذیرد، جواب نداده است. درحالی‌که مذاکرات متوقف ‌شده است، حکومت کیم جونگ اون درحال‌توسعه و گسترش برنامه‌های اتمی و موشکی خود است. به نظر می‌رسد زمان آن برای اوباما فرارسیده است که در آخرین سال ریاست جمهوری خود به فکر روش جدیدی برای نزدیک شدن به کره شمالی باشد. به نتیجه نرسیدن مذاکرات در دوره‌های طولانی نباید مانعی برای ادامه روند دیپلماسی باشد و نمی‌بایست در چنین مواردی به دنبال پیشرفت‌های سریع و اساسی در دیپلماسی بود. اگر ایالات‌متحده همان‌گونه که با کره شمالی رفتار کرد، با ایران و کوبا نیز همین‌گونه رفتار می‌کرد، پیشرفت‌های کنونی به‌هیچ‌وجه اتفاق نمی‌افتاد. به نظر می‌رسد که تقابل با کره شمالی نیاز به راهبرد جدیدی دارد. برای دوره جدید باید دانست پیشرفت کره شمالی در برنامه‌های موشکی و هسته‌ای همراه با افزایش تهدید ایالات‌متحده است. اگر اوضاع به همین منوال باشد امکان تهدید اتمی ایالات‌متحده از سوی کره شمالی وجود دارد. ایالات‌متحده می‌تواند اجازه دهد تا واقعه تهدید اتمی، روی دهد یا اینکه از این رویداد جلوگیری نماید. ازاین‌رو اگر کره شمالی تمایل به حفظ نظام خود داشته باشد باید متوجه شود که می‌بایست فعالیت‌های اتمی و موشکی خود را محدود کند. دولت پیونگ‌یانگ باید متوجه شود که تنها در صورت خلع سلاح اتمی است که می‌تواند سرمایه‌گذاری غرب را جذب کند و وابستگی خود را به چین کم نماید و یا به توسعه اقتصادی رضایت‌بخش دست یابد. پیونگ‌یانگ باید از ایران، کوبا و میانمار بیاموزد که تعامل با ایالات‌متحده مثمرِ ثمر خواهد بود و در وجهی دیگر سببِ گشوده شدن درهای دنیا به سمت کره شمالی خواهد شد. دلیل دیگری که می‌بایست مذاکرات با کره شمالی آغاز شود این است که آنچه باعث شد جنگ سرد به یک فاجعه اتمی ختم نشود این است که اتحادیه جماهیر شوروی و ایالات‌متحده راهی برای ارتباط باهم داشته‌اند؛ اما میان کره شمالی و ایالات‌متحده راهی برای حل‌وفصل منازعات از طریق گفتگو نیست و این موضوع ممکن است جنگ سرد کوچک میان این دو کشور را تبدیل به جنگ واقعی و گرم کند. زمان به‌سرعت برای کره شمالی و ایالات‌متحده درگذر است: برای جلوگیری از تبدیل‌شدن موقعیت کنونی به بحرانی سخت. گشودن بن‌بست کنونی به‌احتمال زیاد پس از دوره اوباما سخت‌تر خواهد بود و دوره بعدی، صرف‌نظر از این‌که چه کسی زمامدار امور خواهد شد، احتمالاً در مورد امور دفاعی و سیاست خارجی بسیار سخت‌گیرتر خواهد بود. کره شمالی می‌بایست فرصت کنونی را برای برگشتن به میز مذاکره غنیمت شمارد؛ و در طرف دیگر ایالات‌متحده نیز می‌بایست این پیغام را به گوش دولت پیونگ‌یانگ برساند که می‌تواند شریک قابل اتکایی برای کره شمالی باشد تا اینکه به این تقابل خطرناک پایان دهند.

پنج سؤال اساسی سیاست خارجی^[5]

در آستانه ورود به سال 2016 میلادی مسائل زیادی وجود دارد که نیاز به تعمق دارد. مبارزه با تروریسم، آشوب‌ها در خاورمیانه، درگیری‌ها در آسیا و کاهش رشد اقتصاد جهانی. تمامی این مشکلات در حالی است که ما در حال مبارزه انتخاباتی برای ریاست جمهوری ایالات‌متحده هستیم. به نظر می‌رسد در این چالش‌های انتخاباتی باید با بعضی از این چالش‌ها روبه‌رو شد. بااین‌حال ما در حال ورود به سال 2016 میلادی هستیم و من قصد دارم به پنج سؤال اساسی درمورد سیاست خارجی ایالات‌متحده بپردازم:

1. آیا ما در آستانه یک رکود بزرگ جهانی هستیم؟ و اگر این‌گونه است پیامدهای آن چیست؟

رشد دورقمی اقتصاد چین سبب رونق اقتصاد جهانی نیز شده بود و کشورهای دیگر، به دنبال مهار نیروی تخریبی اقتصاد این کشور بودند؛ اما اکنون پکن اعلام کرده است که رشد این کشور کمتر از 7 درصد خواهد بود. قیمت نفت به‌شدت کاهش‌یافته است و این موضوع سبب تنگنایی عظیم برای کشورهای تولیدکننده نفت شده است. بانک مرکزی ایالات‌متحده نیز به دنبال افزایش نرخ بهره است و این در صورتی است که اقتصاد ایالات‌متحده هم چنان ضعیف است. اگر اوضاع به همین صورت باشد وضعیت اقتصادی جهان از این نیز بدتر خواهد شد.

2. آیا اتحادیه اروپا تغییر رویکرد خواهد داد یا اینکه به نزاع‌های داخلی ادامه خواهد داد؟

بحران‌های اقتصادی، بدهی‌های عظیم، بحران پناهندگان و... منطقه یورو و اتحادیه اروپا را بیش‌ازپیش ضعیف و شکننده نشان می‌دهد. اگر اتحادیه اروپا به فکر حل مشکلاتش نباشد، به نظر می‌رسد ما در سال 2017 میلادی از انحلال این اتحادیه که یکی از مهم‌ترین دستاوردهای جهان در دوره بعد از جنگ جهانی دوم بوده است، سخن بگوییم.

3. غافلگیری کرملین در سال 2016 میلادی برای دنیا چه خواهد بود؟

در سال 2014 میلادی روسیه، کریمه را به خاک کشور خود انضمام کرد. در سال 2015 میلادی نیز تهاجم به سوریه اتفاق افتاد. گویا ولادیمیر پوتین در پی افزایش تنش‌ها و اختلاف‌افکنی میان ایالات‌متحده و سایر دوستانش است. اگر این‌گونه است، اقدام وی در سال 2016 میلادی چه خواهد بود؟

4. آیا ایالات‌متحده یا کشورهای دیگر راهبردی برای تعامل با ایران جدید دارند؟

توافق اتمی ایران یکی از مهم‌ترین اتفاقات سال 2015 میلادی بود. این توافق اما اکنون به حالت متوقف درآمده است. هنگامی‌که تحریم‌ها برداشته شود ایران 100 میلیارد دلار، پول دریافت خواهد کرد. این موضوع اقتصاد ایران را به‌شدت تحت تأثیر قرار خواهد داد و برای تهران راحت‌تر خواهد بود که دخالت‌های بیجای خود را در کشورهای همسایه افزایش دهد. واشنگتن امیدوار است که توافق اتمی نه‌تنها روابط ایران و غرب را تغییر دهد، بلکه ماهیت ایران را نیز تغییر دهد؛ اما چه چیز می‌تواند تضمین کند که این روند مانع از دخالت‌های بیجای ایران در کشورهای همسایه خود خواهد شد و اینکه 15 سال دیگر شاهد ایران مجهز به سلاح اتمی نخواهیم بود؟

5. اقدام ایالات‌متحده اگر چین جزیره‌سازی خود را در دریای جین جنوبی شدت بخشد چه خواهد بود؟

چین ادعای مالکیت بخش اعظم دریای چین را دارد و در این دریا اقدام به ساخت جزایر مصنوعی کرده تا مالکیت خود را نشان دهد. ایالات‌متحده موضعی درباره این ادعای گسترده چین نگرفته است اما آمریکا این ادعا که محدوده 12 مایلی این جزایر نیز جزو خاک چین محسوب می‌شود را قاطعانه مردود اعلام کرده است. در سال گذشته نیروی نظامی ایالات‌متحده به این جزایر نزدیک شده و هر دفعه چین تنها به اعتراض‌های سیاسی اکتفا کرده است اما اگر تصادفاً یا عامدانه چین شیوه دیگری را در قبال ایالات‌متحده و یا متحدانش برگزیند، آن‌وقت چه پیش خواهد آمد؟ آیا ایالات‌متحده و کشورهای منطقه تا زمانی که چین به روند رشد خاموش خود ادامه می‌دهد می‌بایست بیکار منتظر عواقب بعدی باشند یا اینکه می‌بایست به فکر راهبردی برای این موضوع بود؟

مصر: دو سال پس از مرسی^[6]

کشور مصر برای ایالات متحده از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است، طوری که میزان سرمایه‌گذاری آمریکا در این کشور از سال 1948 تاکنون به 76 میلیارد دلار می‌رسد. از مهمترین دلایلی که چنین جایگاهی را برای مصر رقم زده است می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

• صلح حاکم میان این کشور و اسرائیل؛
• در دست داشتن کنترل کانال سوئز که از یک سو برای تجارت جهانی و از سوی دیگر برای سیاست امنیتی آمریکا از اهمیت حیاتی برخوردار است. همچنین حمایت لجستیکی از آن دسته از نیروهای آمریکایی که در خاورمیانه و شاخ آفریقا عملیات انجام می‌دهند از طریق همین آبراه صورت می‌گیرد.

با سقوط حسنی مبارک رئیس‌جمهور سابق مصر در فوریۀ سال 2011، امید آن می‌رفت که مصر گذاری به‌سوی دموکراسی را پیش روی خود داشته باشد، و در زیر سایۀ چنین تحولی، مردم مصر مجالی برای مرفه زندگی کردن و حیات شرافتمندانه پیدا کنند. اما این امیدها در کمال تأسف توهمی بیش نبود.

کودتایی که به ریاست‌جمهوری کوتاه‌مدت محمد مرسی از حزب اخوان المسلمین پایان داد و ژنرال عبدالفتاح سیسی را بر کرسی قدرت نشاند، نتوانست ثبات، عزت، و دموکراسی را برای مصر به ارمغان آورد. آنچه که از آمارهای منتشر شده برمی‌آید این است که از زمان برکناری مرسی تاکنون حدود چهل و یک هزار مصری به زندان افتاده‌اند و حدود هزار نفر نیز کشته‌شده‌اند. بدون شک این ارقام و آمارها بدون در نظر گرفتن خشونت‌های سیاسی سال 2015 کاهش چشمگیری خواهد داشت. در ضمن می‌بایست تعداد هفت هزار سرباز، افسر و نیروی پلیسی را که در مقابله با شورش افراطیان در شبه‌جزیرۀ سینا جان خود را از دست دادند، به این آمارها افزود. لازم به ذکر است که در نوامبر سال 2014، گروه جهادیِ مصریِ انصار بیت‌المقدس وفاداری خود را نسبت به دولت خودخواندۀ اسلامی (داعش) علنی کرد و نام خود را به ولایت سینا تغییر داد.

چهار مسئلۀ بسیار مهمی که در مورد مصر باید به آن‌ها توجه شود عبارت است از:

• دولت مصر ضعیف است. غالباً دیده می‌شود که رهبران مصر در یک سردرگمی پایان‌ناپذیر به سر می‌برند و قادر به فائق آمدن بر مشکلات سیاسی و اقتصادی چندلایۀ مصر نیستند. ناکامی‌های سیسی در جایگاه ریاست‌جمهوری به نظر رو به افزایش است تا جایی که حتی حامیان وی را در شایستگی او برای رهبری به تردید واداشته است، چه رسد به مخالفان.

• سیسی قدرت خود را تحکیم نکرده است. از اینکه سیسی نتوانسته است بر حکومت مسلط شود نباید متعجب بود. مبارک بخش قابل‌توجهی از سال‌های نخست حضورش در رأس قدرت را صرف از دور خارج کردن رقیبان خود نمود. امروز در مصر میان مراکز مختلف قدرت که از جهتی رقیب یکدیگر محسوب می‌شوند، نوعی تنازع و کشمکش به چشم می‌خورد. نهاد ریاست‌جمهوری، شورای عالی نیروهای مسلح، نهاد اطلاعاتی کل کشور، وزارت امور داخلی و دستگاه ارشد قضایی، این مراکز قدرت را شکل می‌دهند.

• گفتمان سیاسی فراملی مصر درآن‌واحد هم به‌سوی قطبی شدن و هم به‌سوی افراطی‌گری پیش می‌رود. موجی که در سال 2013 در حمایت از سیسی پدید آمد درصدد آن بود که از طریق قهرمان‌پروری حول شخصیت رهبر جدید مصر مشروعیت نظام سیاسی را به مردم بقبولاند. این گفتمان به‌تدریج توسعه پیدا کرد به وضعیتی که برای توصیف آن تنها می‌توان گفت: یک «فراملی‌گرایی» سازش‌ناپذیر. اصلی‌ترین خصیصۀ این گفتمان، «غیر مصری» خواندن کسانی است که در مخالفت با کارایی سیاست‌ها در مصرِ تحت حاکمیت سیسی سخن رانده‌ یا در این زمینه سؤالاتی پرسیده باشند. این موج ناسیونالیسم که از عوامل برانگیخته شدن آن می‌توان به زمینه‌هایی از سوء‌ظن و بدگمانی نسبت به توطئه‌های خارجی اشاره کرد، در قطبی شدن جامعۀ مصر بسیار تأثیرگذار بوده است.

• سیسی از عبرت‌های دورۀ مبارک درس نگرفته است. رهبر مصر تلاش دارد تا عمدتاً با استفاده از روش‌های قهرآمیز سلطۀ سیاسی مورد نظر خود را در جامعه پیاده کند. تجربه نشان داده است که اتکای بر تهدید و تطمیع ابزارهای ناکارآمدی برای ایجاد و تضمین ثبات در جامعه می‌باشد. از این منظر مصر جدید شباهت بسیاری به مصر قدیمی دارد؛ اما مصر جدید برخلاف مصرِ زمان مبارک که حکومتی اقتدارگرا و باثبات در آن برقرار بود، در زمان سیسی تبدیل به کشوری با حکومت اقتدارگرا اما بی‌ثبات شده است.

با قرار دادن تحلیل فوق در کنار سرمایه‌گذاری‌های واشنگتن در مصر، چنین سؤالی گریزناپذیر است: سیاست مناسبی که باید در ارتباط با مصر اتخاذ شود چیست؟ برای پاسخ به این سؤال ابتدا باید بدانیم که آمریکا در مصر به دنبال چه چیزی است؟ سؤالی که سیاست‌گذاران از سال 2000 تاکنون به بحث دربارۀ آن پرداخته‌اند. موضوعات اصلی این بحث و گفتگوها در مورد مصر عبارت است از:

• دموکراسی
• اقتصاد
• امنیت

مسئلۀ مصر از مسائل دشوار است و حقیقتی که بر شدت این دشواری می‌افزاید فاصله گرفتن تدریجی واشنگتن و قاهره است. البته این پدیده‌ای است که حتی پیش از قیام 25 ژانویه که منجر به سقوط مبارک شد، نیز در حال وقوع بوده است. یادآور شدن این نکته به این خاطر نیست که از تیرگی روابط در آینده‌ای نزدیک خبر دهد، بلکه برای خاطرنشان کردن این حقیقت است که پس از جنگ سرد هرکدام از دو دولت، همان‌گونه که تمام جهان دستخوش تغییر شد، اولویت‌ها و منافع غیر همسانی را برای خود اتخاذ نمودند؛ اما مصر همچنان برای آمریکا از اهمیت بالایی برخوردار است. لذا اقدامات زیر برای آمریکا ارزشمند خواهد بود:

• تأکید بر اصول اولیۀ تساهل، اجرای برابر قانون، سازش و عدم به‌کارگیری خشونت در روابط واشنگتن با مصر؛

• سرمایه‌گذاری بر آیندۀ سیاسی مصر؛

• حمایت از مصر در مبارزه‌اش با افراطیان.^[7]

سیاست‌گذاران در مورد مصر باید واقع‌گرایی را مدنظر داشته باشند. تاریخ روابط ما با مصر نشان می‌دهد که سرمایه‌گذاری‌های صورت گرفته در این کشور در بیشتر موارد نتایج مطلوب ما را محقق نساخته است. بی‌اعتمادی میان مقامات آمریکایی و مصری نیز قابل‌توجه است و اینکه قاهره درصدد جلب دوستان و حامیان جدیدی برای خود است. باوجود تمام ناکامی‌هایی که ممکن است در آینده به وجود آید، مصر از چنان اهمیتی برای آمریکا برخوردار است که نقاط تاریک روابط این دو کشور نمی‌تواند موجب دوری گزیدن آمریکا از مصر گردد.

میراث خطرناک پادشاه نتانیاهو^[8]

 بر اساس گفته‌های نیر هفتز، خبرنگار بازنشسته که اکنون به‌عنوان سخنگوی خانوادگی نتانیاهو محسوب می‌شود، دولت اسرائیل در وضعیت بسیار بدی قرار دارد. در بیست و پنجم دسامبر هفتز در خبر نیمروزی شبکه‌ی دو اسرائیل حاضر شد تا نسبت به بهانه‌های مختومه اعلام کردن پرونده‌ی قطور خانواده‌ی نتانیاهو (از قبیل هزینه‌های سفر و امکانات رفاهی منزل و باغ شخصی و …) پاسخ دهد.

 هفتز می‌گوید کنار گذاردن نتانیاهو، دولت اسرائیل را از مقادیر زیادی از دارایی‌های استراتژیک خود محروم خواهد کرد. تعبیر "دارایی استراتژیک" به برنامه‌های سری هسته‌ای اسرائیل در منطقه‌ی دیمونا اطلاق می‌شود که منابع خارجی از آن تحت عنوان "بازدارندگی هسته‌ای" اسرائیل یاد می‌کنند.

 حلقه‌ی نزدیک به نتانیاهو معتقدند که مردم اسرائیل می‌بایست خدا را به‌واسطه‌ی اعطای این مرد ویژه برای سروسامان دادن به وضع آن‌ها، شکر گویند. این "دارایی" می‌بایست به هر قیمتی حفظ شود و هر آنچه وی را از انجام خدمت به مردمش بازدارد می‌بایست از او دور نگه‌داشته شود. به‌راستی چه کسی می‌تواند باوجود مسئولیت نخست‌وزیری، مسئولیت وزارت خارجه، ارتباطات، اقتصاد و نیز ریاست حزب لیکود را بر عهده بگیرد؟ (کاری که هم اکنون نتانیاهو انجام می‌دهد)

 باید گفت اگر اوضاع به همین منوال ادامه یابد، نتانیاهو مسئولیت وکیل مدعی‌العموم را هم بر عهده می‌گیرد که در این صورت از هرگونه تحقیق و بررسی و پیگرد از سوی پلیس و نهادهای ذی‌ربط در امان خواهد بود؛ چراکه وکیل مدعی‌العموم تنها کسی است که می‌تواند نخست‌وزیر را مورد بازپرسی قرار دهد و وی را متهم کرده یا پرونده‌ی نخست‌وزیر را مختومه اعلام کند. دادگاه عالی هم تنها نهاد دارای صلاحیت برای خلع وکیل مدعی‌العموم است.

 نتانیاهو به‌طور مضحکانه ای دولت را به خاطر از دست دادن قیمومیت خود در انتخاب گزینه‌ برای مدعی‌العموم- فردی همچون یهودا وین اشتاین مدعی‌العموم کنونی که ژانویه‌ی ٢٠١٦ به کار خود پایان می‌دهد- موردانتقاد قرارداد. نتانیاهو برای اینکه بتواند دبیر کابینه‌اش، اویخای مندلبلیت را به‌عنوان مدعی‌العموم در قوه‌ی قضائیه معرفی کند نیازمند تایید هیئتی ویژه متشکل از حقوق‌دانان است که مندلبلیت را به‌عنوان بهترین گزینه‌ی موجود تصدیق کنند.

 در اینجا می‌بایست به دو نورد به‌عنوان‌مثال اشاره کرد؛ الیاکیم روبینستاین که پس از حوادث سال ١٩٩٧ به‌عنوان وکیل مدعی‌العموم انتخاب‌شده بود نتانیاهو را از اتهامات وارده تبرئه کرد. ازجمله اینکه شکایت آونر امدی، از بنیامین و سارا نتانیاهو به علت عدم پرداخت هزینه در ازای ارائه‌ی خدمات حمل‌ونقل خصوصی از سوی شرکتش به مدت سه سال و به مبلغ چهارصد و چهل هزار شکل (صد و ده هزار دلار) در سال ٢٠٠٠ مسکوت ماند.

 بررسی ماجرای اخرون باراک و اسحاق زامیر که- هر دو وکیل مدعی‌العموم مستقل بودند- به روشن شدن این مهم که چرا نتانیاهو نهایت تلاش خود را می‌کند تا کسی را که زیر دِین خودش است را به‌عنوان وکیل مدعی‌العموم بر سرکار آورد، کمک می‌کند. باراک موضعی سازش‌ناپذیر را در قبال حساب‌های خانوادگی اسحاق رابین، نخست‌وزیر وقت، در خارج از کشور اتخاذ کرد که به استعفای رابین در سال ١٩٧٧ از قدرت انجامید. همکاری و هم‌دستی زامیر با اسحاق شامیر، نخست‌وزیر وقت، در موردحمایت از ربایندگان اتوبوس در سال ١٩٨٤ به استعفای آوراهام شالوم، رئیس وقت، سازمان اطلاعاتی شین بت و درنهایت به کنار گذاردن زامیر از پست خویش به علت رسانه‌ای شدن مخالفتش با نخست‌وزیر انجامید.

 در هر دو مورد مذکور جایگاه مدعی‌العموم از حیطه‌ی حقوقی به حیطه‌ی شخصی افراد ورود پیداکرده است.  باید گفت که کاندیدای مدنظر نتانیاهو به‌راحتی مراحل انتخاب را طی می‌کند. نتانیاهو دارایی باارزشی است اما برای اعضای حزبش نه برای کل جامعه. او در حال نابود کردن زمینه‌های توافق با همسایگان و به‌تبع آن منزوی کردن هرچه بیشتر اسرائیل و گسترش نفرت و ترس است. وی همه‌ی این‌ها را به اسم گسترش دموکراسی- به معنای واقعی کلمه در حد نام- و با پشتوانه‌ی شکننده‌ی اتحاد ٦١ نفره‎ی از نمایندگان کنست انجام می‌دهد.