امیرحسین رشیدی در جوان بیدار:
مقاله ای که در ادامه تقدیم حضورتان می شود ، آخرین مقاله هنری کیسینجر و جورج شالتز وزراء امور خارجه سابق ایالات متحده پیرامون مسئله ی هسته ای ایران می باشد.ایشان برای سال هاست که ازاستراتژیست ها و تصمیم گیران سیاست داخلی و خارجی آمریکا می باشند.آقای دکتر کیسینجر در دوران ریاست جمهوری نیکسون و فورد وزیر امور خارجه آمریکا بوده اند و در سال 1973 بسبب فعالیت برای پایان دادن به جنگ ویتنام ، برنده جایزه صلح نوبل شدند.این شخصیت برجسته ی سیاست آمریکا همواره با تحلیل ها و مقالات خود به ایفای نقش در سیاست جهانی پرداخته است و در این مقاله نیز علاوه بر ایراد نظرات و راه حل های خود درباره ی مسئله هسته ای ایران و تلاش برای یافتن راه چاره ی آن ، به تشریح روابط ایران و غرب و سابقه ی مذاکرات می پردازد.آقای دکتر شالتز نیز در سال های1982-1989 وزیر امور خارجه ایالات متحده بوده اند و همچنین در مناصب دیگری همچون وزیر خزانه داری و مدیر دفتر مدیریت و بودجه به فعالیت پرداخته اند.
مقاله ی زیر در تاریخ December 3, 2013در روزنامه The Wall Street Journal به چاپ رسیده است و ترجمه ی آن به امید خداوند در دو بخش تقدیمتان می شود.طبیعتا این مقاله بیانگر نظرات غربی ها و به خصوص سیاستمداران ایالات متحده پیرامون سیاستشان با ایران است و لذا از بیان برخی مطالب غرض ورزانه درباره ی کشور عزیزمان در این مقاله ، پیشاپیش عذرخواهی می فرماییم و در ضمن یادداشتی هم در پایان مقاله ضمیمه خواهد گردید.
یک توافق نامه قابل قبول میبایست بخش های اصلی زیرساخت هسته ای ایران را اوراق کند یا از کار بیاندازد.
ما،به عنوان وزرای خارجه ی سابق ایالات متحده با مسئله حیاتی سلاح های هسته ای و مذاکره با مخالفان ، به قصد کاهش مخاطرات اتمی مواجه هستیم و از تلاش فعلی حکومت برای حل و فصل مناقشه هسته ای ایران از راه دیپلماسی جانبداری می کنیم.هدف از تحریر این مقاله مطرح ساختن گزینه هایی است که از میان این توافق موقت درحال پدیدار شدن هستند ؛برای سیاستی مبتنی بر اصل (اعتماد و بررسی).
برای دو دهه، روسای جمهور آمریکا ، از هر دو حزب تاکید کرده اند که آمریکا بدون شک مخالف توانایی هسته ای نظامی ایران است و معمولا به دنبال این سیاست ، عبارت تهدیدآمیز (همه ی گزینه ها روی میز است) را آورده اند.با اجماع آشکار غربی ها ، یک دهه گزارشات آژانس بین المللی انرژی اتمی و قطعنامه های شش کشور شورای امنیت سازمان ملل متحد این موقعیت را(مخالفت با توانایی هسته ای ایران) تقویت کرده اند.
